امید کسی را ناامید نکن
امید کسی را ناامید نکن
ابوریحان بیرونی در خانه یکی از بزرگان نیشابور میهمان بود. از هشتی ورودی خانه، صدای او را می شنید که در حال نصیحت و اندرز است.
مردی به دوست ابوریحان می گفت هر روز
نقشی بر دکان خود افزون کنم و گلدانی خوشبوتر از پیش در پیشگاهش بگذارم
بلکه عشقم از آن گذرد و به زندگیم باز آید و دوست ابوریحان او را نصیحت
کرده که عمر کوتاست و عقل تعلل را درست نمی داند. آن زن اگر تو را می خواست
حتما پس از سالها باز می گشت؛ پس یقین دان دل در گروی مردی دیگر دارد و تو
باید به فکر آینده خویش باشی.
سه روز بعد ابوریحان داشت از دوستش
خداحافظی می کرد که خبر آوردند، همان کسی که نصیحتش نمودید بر بستر مرگ
فتاده و سه روز است هیچ نخورده. میزبان ابوریحان قصد لباس کرد برای دیدار
آن مرد، ابوریحان دستش را گرفت و گفت: نفسی که سردی را بر گرمای امید می
دمد مرگ را به بالینش فرستاده.
میزبان سر خم نمود. ابوریحان به دیدار آن مرد رفته و چنان گرمای امیدی به او بخشید که آن مرد دوباره آب نوشید.
منبع:pandamoz.com
