اعتماد

اعتماد

گاهی ادم ناخواسته اعتماد عزیز ترین کسانش را نسبت به خودش خراب می کند. با حرف های ساده. با حرکات ساده. با یک نگاه ساده. گاهی با زبان بی زبانی ، گاهی با نرمی زبان. گاهی با نوشتن.

نمی دانم چرا این کلمه قدرت عجیبی دارد وقتی به فردی اعتماد می کنی یعنی تمام زندگی و مسایل خصوصی ات را نیز ممکن است به برادرت و یا خواهرت نگویی ولی به او خواهی گفت: چون بهش اعتماد داری . اما وقتی با یک حرکت ساده با آمدن " بی " بر اول آن همه چیز خراب می شود دیگر تو می وشی نامحرم و دیگر هیچ جیزی به تو گفته نخواهد شد و تو نیز هیچ حرفی برای گفتن پیدا نمی کنی چون می ترسی جایی لو برود و یا بر علیه خودت در جای دیگری استفاده شود. خلاصه همه ی رابطه ها بهم می خورد. دوستی از بین می رود . محبت جایش را به نفرت می هدو بد تر از انکه دیگر هیگاه به قبل بر نمی گردد چون بر صفحه اعتماد چروک افتاده و با هیچ اتویی قابل از بین رفتن نیست. این حرف ها را برای خودم می نویسم که یاد بگیرم:

دل خوشی های نه چندان بزرگ

دل آدم ...چه گرم می شود گاهی ساده... به یک دلخوشی کوچک...

به یک احوالپرسی ساده...
به یک دلداری کوتاه ...
به یک "تکان سر"...یعنی...تو را می فهمم...

... به یک گوش دادن خالی ...بدون داوری!
به یک همراهی شدن کوچک ...
به حتی یک همراهی کردن ممتد آرام ...
به یک پرسش :"روزگارت چگونه است ؟"

به یک دعوت کوچک به صرف یک فنجان قهوه ! 
... به یک وقت گذاشتن برای تو...
به شنیدن یک "من کنارت هستم "...
به یک هدیه ی بی مناسبت ...
به یک" دوستت دارم "بی دلیل ...

به یک غافلگیری :به یک خوشحال کردن کوچک ...
به یک نگاه ...
به یک شاخه گل...
_دل آدم گاهی ...چه شاد است ...
به یک فهمیده شدن ...درست !

به لبخند!
به یک سلام !
به یک تعریف به یک تایید به یک تبریک ...!!!

می خواهم بگویم گاهی ادمی اشتباه می کند و دل دوستانش را می شکند خواسته یا ناخواسته . برای بدست اوردن دل دوستان ابتدا برای شروع سلامی عرض می نماییم و ارادتی. برخی حرف ها را نمی گفت و نوشت فقط نگاه ملتمسانه می تواند بیان کند که ای دوست برگرد و دوباره باز باهم زیر باران قدم بزنیم , دوباره با هم گپی بزنیم و لحظه های تنهایی را با کلمات دلنشین پر کنیم.

ایت دسته گل برای شمایی که بودنتان گرما بخش همه ی وجود ماست: